Denis Cherim

Good pictures do not come about concidence

Denis Cherim was born in 1987 in Romania and grew up and still living in in Madrid, Spain.

Before he had even finished high school, he realised that he could express himself better through pictures than through words and began to take photographs intensively.

He earned his first money as a photographer at social events and is now a photographic artist who has been presenting his photographs at various exhibitions since 2016. Various awards, and as well as various stays as an artist in residence enable him to further develop his art.

In doing so, the self-taught photographer's curiosity serves him well. He is interested in everyday objects that have the secret potential to become main characters. He searches for answers in places that lie hidden. And finds in his camera the perfect tool and ally to discover the impressive history of our not always impressive reality.

Today, Denis Cherim works as a freelance photographer and filmmaker. But like many other photographers, he cannot distinguish between passion and work, and experiments a lot and develops his own projects around his photo camera, which he uses to tell people how he sees and feels our reality.

He is aware that the nature of his photography does not correspond to orthodox street photography, although, with the addition of "humanless", it feels exactly like that.

First time he came in contact with Ricoh GR III was in winter 2019. He decided to buy it after long research and it was a coincidence he received the street edition as a prize of the SPi Awards 2020 few months later – lucky boy he is.

In the meantime, he has added a GR IIIx to his equipment in order to implement new ideas with the other focal length.

Denis Cherim - Goede foto's komen niet tot stand door toeval

Als winnaar van de International SPi Street Photography Awards 2020, ondersteund door Ricoh Imaging, was Denis Cherim geen onbekende voor ons. We waren des te gelukkiger toen we hem persoonlijk konden ontmoeten bij de opening van de tentoonstelling "TALKING... & OTHER BANANA SKINS" in juni 2022. "Deze levendige en kleurrijke tentoonstelling nodigt provocerend uit tot een dialoog met stedelijke en hedendaagse kunst " (citaat uit de website voor de tentoonstelling, die te zien is tot december 2024). En juist in deze context ontstaan zijn motieven.

"Toeval" speelt hierin een belangrijke rol. Waarbij sommige mensen denken dat "toeval" iets is dat toevallig is gebeurd en dat Denis' foto's gecomponeerd zijn. Maar het is eerder zo dat hij bestaande beeldelementen zo samenstelt dat hij daarmee een nieuwe aanblik creëert.

Op deze manier zijn al zijn foto's niet gemaakt door "toeval". Alleen weet hij de onderdelen altijd zo in elkaar te zetten dat er een bijzondere compositie ontstaat.

We zijn blij om hier meer te weten te komen over zijn huidige project.

toevalsproject:

Al tien jaar geleden begon ik met het ontwikkelen van het Coincidence Project in de vorm van een 365 dagen dagboek. In de loop van de tijd is dit project van groot belang voor mij geworden en een centraal punt in mijn dagelijks leven en werk.

Om deze beelden te creëren, pas ik de techniek van juxtapositie toe op gewone objecten en landschappen, wat me helpt onverwachte verbanden daartussen te leggen (of te onthullen). Zo beginnen de deelnemende elementen in de scène met elkaar te interageren en wordt een nieuw gezicht geboren.

Het spel van voorgrond en achtergrond, licht en schaduw, kleuren en vormen maakt van de verder saaie mise-en-scène een hoofdpersoon. Ruimte wordt een evenement. Het oppervlakkige en diepe, overbodige en vereiste verliezen hun oorspronkelijke betekenis en tonen ons een andere kijk, een ander verhaal, een andere wereld. Die verborgen verbindingen zijn dynamisch; ze zijn ongrijpbaar en veranderen voortdurend. Als momenten uit een eindeloze dialoog, als een liefdesverhaal tussen dingen. Deze banden laten een ander gezicht zien van de wereld van het levenloze. Daar zouden een wolk en een boom een paar kunnen worden; het beton zou een ziel kunnen hebben.

Ik ben van plan beelden te maken die er anders uitzien door alleen mijn point-and-shoot-camera recht op het veld te gebruiken. Het enige gebruik van Photoshop hier is om de witbalans en belichting te corrigeren, zodat ik de scenario's kan vastleggen die meestal verborgen zijn en op het eerste gezicht niet helemaal zichtbaar zijn. Want in tijden waarin de samenleving wordt gebombardeerd met informatie en beelden, blijft de omgeving onopgemerkt en lijkt vaak banaal. Door de foto's van "toevalligheden" ben ik in staat om te observeren en te bewijzen dat onze wereld nog steeds in het bezit is van mysterie en artistieke magie. Niets is wat het lijkt; alles kan van alles zijn. Er zijn geen kleuren, noch echte vormen, behalve degene die we in onze geest creëren op het moment van contemplatie. En het oude 'ik is anders' is net zo geldig voor ons als voor de wereld om ons heen.

Het moment van observatie is niet neutraal, noch onschuldig. Het kwetst het wezen door een enkelvoudige interpretatie te kiezen. De blik bouwt een verhaal en illusie van begrip. Maar zien we werkelijk wat we begrijpen? Begrijpen we wat we zien? Het moment van observatie is een moment van creatie. Daar ontmoet het licht het duister van onze geest. Daar ontmoet de realiteit onze verbeelding. En dat is waar de grootste Photoshop van menselijke waarneming ligt.

Onze realiteit is een kwestie van interpretatie en een heleboel illusies – van de sociaal aanvaarde regels tot de visuele ongerijmdheden en discrepanties. Door een samenvallend standpunt te vinden, kan ik een nieuwe parallelle werkelijkheid laten zien. Ik kan een nieuw verhaal vertellen en een nieuwe interpretatie kiezen. Ik kan het alter ego van de gewone voorwerpen ontdekken, namelijk hun verborgen artistieke waarde.

Mijn zoektocht richt zich op die details die ervoor kunnen zorgen dat iets bekends en gewoons iets anders, onverwachts of zelfs verrassends wordt. Ik benader deze wereld van vele gezichten als een raadsel in de hoop een nieuwe vraag te vinden, wetende dat er geen antwoorden zijn. Ik vertaal dit naar de universele taal van beelden en zoek naar de camouflage van de materie.

We leven in een voortdurend conflict tussen twee soorten kennis: de intuïtieve en spontane, in tegenstelling tot de doordachte en reflectieve kennis. Vanwege sociale conditionering hebben we de neiging om alles in te schatten, we polariseren elk feit om een soort van begrip te bereiken. We scheiden het goede van het slechte, het mooie van het lelijke, het hoge van het lage, het nabije van het verre, in een constante strijd om het grote geheel te definiëren door slechts één enkele visie en betekenis te kiezen. We dringen ons leven en onze ruimte binnen met die starre betekenissen, om er vervolgens door verslagen te worden. Maar er is geen greep die groot genoeg is om het hele leven te omarmen. We kunnen alleen maar nadenken over zijn majesteit en de kleinheid van de menselijke conditie accepteren.

Door dit project te maken, wil ik het onderliggende canvas van het geheel onderzoeken door de naast elkaar geplaatste elementen die ons dagelijks omringen. Door al deze toevalligheden in mijn beelden te verzamelen, detecteer ik de dimensie van de bestaande lagen en mogelijke bezienswaardigheden. Het is als het ontdekken van een nieuw universum, vrij van elke visuele routine of gewoonte, dat ons eraan herinnert niet alleen te zien maar ook te zoeken, niet alleen te verdelen maar samen te vallen: met ons hier en nu, met onszelf en de wereld. Als de lijm van de zwaartekracht die alles samenbrengt, manifesteert de universele integriteit zich door de toevalligheden van de kleine dingen en laat ons zijn magie voelen, om een blik te werpen op zijn majesteit.

Want zien is vaak bedriegen en weten is niet minder misleidend, stel ik me voor. Ik val samen met onwetendheid.