Denis Cherim

Goede foto's komen niet tot stand door toeval

Denis Cherim werd geboren in 1987 in Roemenië en groeide op en woont nog steeds in Madrid, Spanje.

Nog voordat hij de middelbare school had afgemaakt, besefte hij dat hij zich beter kon uitdrukken met foto's dan met woorden en begon hij intensief te fotograferen.

Hij verdiende zijn eerste geld als fotograaf op sociale evenementen en is nu een fotokunstenaar die zijn foto's sinds 2016 op verschillende tentoonstellingen presenteert. Verschillende onderscheidingen en verschillende verblijven als artist in residence stellen hem in staat zijn kunst verder te ontwikkelen .

De nieuwsgierigheid van de autodidactische fotograaf komt daarbij goed van pas. Hij is geïnteresseerd in alledaagse voorwerpen die het geheime potentieel hebben om hoofdpersonen te worden. Hij zoekt naar antwoorden op plaatsen die verborgen liggen. En vindt in zijn camera de perfecte tool en bondgenoot om de indrukwekkende geschiedenis van onze niet altijd even indrukwekkende realiteit te ontdekken.

Tegenwoordig werkt Denis Cherim als freelance fotograaf en filmmaker. Maar net als veel andere fotografen kan hij passie en werk niet onderscheiden en experimenteert hij veel en ontwikkelt hij zijn eigen projecten rond zijn fotocamera, waarmee hij mensen vertelt hoe hij onze realiteit ziet en voelt.

Hij is zich ervan bewust dat de aard van zijn fotografie niet overeenkomt met de orthodoxe straatfotografie, hoewel het met de toevoeging "mensloos" precies zo voelt.

De eerste keer dat hij in contact kwam met Ricoh GR III was in de winter van 2019. Hij besloot het na lang onderzoek te kopen en het was een toeval dat hij enkele maanden later de straateditie ontving als prijs van de SPi Awards 2020 - gelukkige jongen is hij.

Inmiddels heeft hij een GR IIIx aan zijn apparatuur toegevoegd om nieuwe ideeën met de andere brandpuntsafstand te implementeren.

Denis Cherim - Goede foto's komen niet tot stand door toeval

Als winnaar van de International SPi Street Photography Awards 2020, ondersteund door Ricoh Imaging, was Denis Cherim geen onbekende voor ons. We waren des te gelukkiger toen we hem persoonlijk konden ontmoeten bij de opening van de tentoonstelling "TALKING... & OTHER BANANA SKINS" in juni 2022. "Deze levendige en kleurrijke tentoonstelling nodigt provocerend uit tot een dialoog met stedelijke en hedendaagse kunst " (citaat uit de website voor de tentoonstelling, die te zien is tot december 2024). En juist in deze context ontstaan zijn motieven.

"Toeval" speelt hierin een belangrijke rol. Waarbij sommige mensen denken dat "toeval" iets is dat toevallig is gebeurd en dat Denis' foto's gecomponeerd zijn. Maar het is eerder zo dat hij bestaande beeldelementen zo samenstelt dat hij daarmee een nieuwe aanblik creëert.

Op deze manier zijn al zijn foto's niet gemaakt door "toeval". Alleen weet hij de onderdelen altijd zo in elkaar te zetten dat er een bijzondere compositie ontstaat.

We zijn blij om hier meer te weten te komen over zijn huidige project.

toevalsproject:

Al tien jaar geleden begon ik met het ontwikkelen van het Coincidence Project in de vorm van een 365 dagen dagboek. In de loop van de tijd is dit project van groot belang voor mij geworden en een centraal punt in mijn dagelijks leven en werk.

Om deze beelden te creëren, pas ik de techniek van juxtapositie toe op gewone objecten en landschappen, wat me helpt onverwachte verbanden daartussen te leggen (of te onthullen). Zo beginnen de deelnemende elementen in de scène met elkaar te interageren en wordt een nieuw gezicht geboren.

Het spel van voorgrond en achtergrond, licht en schaduw, kleuren en vormen maakt van de verder saaie mise-en-scène een hoofdpersoon. Ruimte wordt een evenement. Het oppervlakkige en diepe, overbodige en vereiste verliezen hun oorspronkelijke betekenis en tonen ons een andere kijk, een ander verhaal, een andere wereld. Die verborgen verbindingen zijn dynamisch; ze zijn ongrijpbaar en veranderen voortdurend. Als momenten uit een eindeloze dialoog, als een liefdesverhaal tussen dingen. Deze banden laten een ander gezicht zien van de wereld van het levenloze. Daar zouden een wolk en een boom een paar kunnen worden; het beton zou een ziel kunnen hebben.

Ik ben van plan beelden te maken die er anders uitzien door alleen mijn point-and-shoot-camera recht op het veld te gebruiken. Het enige gebruik van Photoshop hier is om de witbalans en belichting te corrigeren, zodat ik de scenario's kan vastleggen die meestal verborgen zijn en op het eerste gezicht niet helemaal zichtbaar zijn. Want in tijden waarin de samenleving wordt gebombardeerd met informatie en beelden, blijft de omgeving onopgemerkt en lijkt vaak banaal. Door de foto's van "toevalligheden" ben ik in staat om te observeren en te bewijzen dat onze wereld nog steeds in het bezit is van mysterie en artistieke magie. Niets is wat het lijkt; alles kan van alles zijn. Er zijn geen kleuren, noch echte vormen, behalve degene die we in onze geest creëren op het moment van contemplatie. En het oude 'ik is anders' is net zo geldig voor ons als voor de wereld om ons heen.

Het moment van observatie is niet neutraal, noch onschuldig. Het kwetst het wezen door een enkelvoudige interpretatie te kiezen. De blik bouwt een verhaal en illusie van begrip. Maar zien we werkelijk wat we begrijpen? Begrijpen we wat we zien? Het moment van observatie is een moment van creatie. Daar ontmoet het licht het duister van onze geest. Daar ontmoet de realiteit onze verbeelding. En dat is waar de grootste Photoshop van menselijke waarneming ligt.

Onze realiteit is een kwestie van interpretatie en een heleboel illusies – van de sociaal aanvaarde regels tot de visuele ongerijmdheden en discrepanties. Door een samenvallend standpunt te vinden, kan ik een nieuwe parallelle werkelijkheid laten zien. Ik kan een nieuw verhaal vertellen en een nieuwe interpretatie kiezen. Ik kan het alter ego van de gewone voorwerpen ontdekken, namelijk hun verborgen artistieke waarde.

Mijn zoektocht richt zich op die details die ervoor kunnen zorgen dat iets bekends en gewoons iets anders, onverwachts of zelfs verrassends wordt. Ik benader deze wereld van vele gezichten als een raadsel in de hoop een nieuwe vraag te vinden, wetende dat er geen antwoorden zijn. Ik vertaal dit naar de universele taal van beelden en zoek naar de camouflage van de materie.

We leven in een voortdurend conflict tussen twee soorten kennis: de intuïtieve en spontane, in tegenstelling tot de doordachte en reflectieve kennis. Vanwege sociale conditionering hebben we de neiging om alles in te schatten, we polariseren elk feit om een soort van begrip te bereiken. We scheiden het goede van het slechte, het mooie van het lelijke, het hoge van het lage, het nabije van het verre, in een constante strijd om het grote geheel te definiëren door slechts één enkele visie en betekenis te kiezen. We dringen ons leven en onze ruimte binnen met die starre betekenissen, om er vervolgens door verslagen te worden. Maar er is geen greep die groot genoeg is om het hele leven te omarmen. We kunnen alleen maar nadenken over zijn majesteit en de kleinheid van de menselijke conditie accepteren.

Door dit project te maken, wil ik het onderliggende canvas van het geheel onderzoeken door de naast elkaar geplaatste elementen die ons dagelijks omringen. Door al deze toevalligheden in mijn beelden te verzamelen, detecteer ik de dimensie van de bestaande lagen en mogelijke bezienswaardigheden. Het is als het ontdekken van een nieuw universum, vrij van elke visuele routine of gewoonte, dat ons eraan herinnert niet alleen te zien maar ook te zoeken, niet alleen te verdelen maar samen te vallen: met ons hier en nu, met onszelf en de wereld. Als de lijm van de zwaartekracht die alles samenbrengt, manifesteert de universele integriteit zich door de toevalligheden van de kleine dingen en laat ons zijn magie voelen, om een blik te werpen op zijn majesteit.

Want zien is vaak bedriegen en weten is niet minder misleidend, stel ik me voor. Ik val samen met onwetendheid.